NEOLEO
Door: leoNartWanneer: 9 december 2006 t/m 28 januari 2007
Toen ik enkele jaren geleden voor het eerst over de Lekdijk fietste, was ik niet alleen getroffen door de prachtige rivier die door het landschap kronkelt. Mijn oog viel meteen ook op het wegdek van de dijk dat op talloze plekken was gerepareerd met smalle stroken teer. Littekens waren het, alsof zij getuigden van de kwetsbaarheid van de dijk die zich teweer moest stellen tegen de invloed van mens en natuur. Dan weer leken het gigantische verfstrepen die door een onnavolgbare geest op het wegdek waren gesmeerd.
De dijk als plek waar natuur en cultuur elkaar raken, lijkt bij uitstek een aanleiding voor een kunstzinnige beschouwing: kunde die overgaat in kunst. Steeds vaker had ik het idee dat ik over een kunstwerk fietste. Dit grillig verloop van barsten, bedekt met teer had niemand kunnen verzinnen. Toch was deze weerbarstigheid, deze onlogica van de natuur, nauwgezet gevolgd door wegwerkers met hun machines, waardoor het geheel een soort bedoeling leek te krijgen. Ik besloot een poging te wagen om het alledaagse en laag bij de grondse een eigen bedoeling te geven, het uit zijn context te halen en zo te verheffen tot kunstwerk.
Ik ben toen - zo'n drie jaar geleden, gewapend met ladder en camera - op een vijftiental locaties tussen Tienhoven en Langerak stukken wegdek gaan fotograferen. Soms had ik wel tien opnames nodig om een hele slinger gefotografeerd te krijgen. Toen ik een paar maanden later nog eens terugging om een aantal opnames over te doen, bleek het wegdek opnieuw geasfalteerd te zijn. In feite had ik met mijn project een stukje geschiedenis gedocumenteerd van de dijk, die momenteel totaal wordt gerenoveerd! Mijn droom is dan ook om mijn doeken langs de dijk te exposeren, maar dat zal nog wel wat voeten in de aarde hebben.
Alle losse opnamen zijn eerst gemonteerd tot één geheel. Daarna heb ik elk beeld digitaal gemanipuleerd totdat het in mijn ogen een zelfstandig object was. Tenslotte zijn er vijf neoleo's geselecteerd om op groot formaat geprint en geëxposeerd te worden. Ik ben geslaagd in mijn opzet als het alledaagse bijzonder en het onvoorstelbare voorstelling is geworden; voor zover het toeval noodzaak en het onvolkomene volmaaktheid heeft gekregen. Onnavolgbaar blijft het evenwel.
« terug